Routepunt 2 | Ik moet d'r uut!
In 1989 breidde Lammert Popping zijn gingen door, altijd maar door”, vertelt een paar weken aan haar nek gehangen”, sportschool in hartje Emmerhout uit met een zwembad. Hele generaties leerden er zwemmen. Zoon Michel en zijn (toen nog) vriendin Simone werkten mee in het bedrijf.
In 1992 kreeg Michel een ernstig auto-ongeluk. “Dankzij zijn enorme doorzettingsvermogen en de dagelijkse trainingen van zijn vader kwam hij er weer bovenop”, zegt Simone. “Niet opgeven, doorgaan en positief blijven. Dat hoort wel een beetje bij ons, ja. Altijd vooruitkijken. Het heeft hem ook heel sterk gemaakt.”
In 2005 gaf Lammert het stokje over aan Michel en Simone. Twee jaar later overleed hij heel onverwacht. “Hij was pas 61 jaar en ineens weg. Het was heel moeilijk voor Michel en ook voor ons. Maar we gingen door, altijd maar door”, vertelt Simone. Het bedrijf groeide uit zijn jasje in Emmerhout en in 2012 hakten Micheln en Simone de knoop door. Ze verhuisden naar het Waanderveld. Veel trouwen klanten gingen mee. Een van hen was Rie.
Als vrijwilligerscoördinator breng ik vraag en aanbod bij elkaar. Soms storten mensen hun hart bij me uit. Er is veel eenzaamheid, ook in deze wijk. In mijn map staan mensen die iemand zoeken om mee te wandelen, om een klusje te doen of gewoon een praatje willen maken. Het wordt steeds moeilijker om vrijwilligers te krijgen. Soms denk ik: als de eenzame mensen zich nou ook eens zouden aanmelden als vrijwilliger, dat zou echt helpen. Vrijwilligerswerk hoeft niet veel tijd te kosten. Met een uurtje in de week kun je al veel betekenen voor een ander. Laatst had zich iemand aangemeld als vrijwilliger. Ik vroeg hem waarom hij dat wilde doen. Hij zei: ‘Ik ergerde me eraan dat mensen elkaar niet meer hielpen. Toen dacht ik: en waarom doe ik het zelf niet?’. Dat vond ik mooi. Ik ben enorm gegroeid door het vrijwilligerswerk. Je komt in contact met mensen en leert je weer openstellen. Soms lijkt de drempel hoog, maar je moet er gewoon op afstappen.”
