Routepunt J | Sneeuwruimen
Wilma en Gé van Winden verhuisden in 1972 van de Vondellaan in Groningen naar hun woning aan de Laan van de Marel.
Ze kwamen naar Emmen vanwege het werk van Gé bij V&D. Wilma zorgde voor hun drie kinderen. Daarnaast deed – en doet! – ze veel vrijwilligerswerk.
Vanaf het begin voelden ze zich thuis in hun woonerf. “In onze flat in Groningen zag ik nooit iemand”, zegt Wilma. “Hier kwam de buurvrouw me halen om koffie te drinken. ‘Nee, dat kan niet’, zei ik, ‘de baby moet in bad.’ ’Dat doe je vanavond dan maar’, zei ze. ‘Nu is er koffie.’”
Gé herinnert zich een feest bij de buren aan de overkant. “Er zou iemand komen die goed piano kon spelen, maar er was geen piano. Toen hebben we met zes man sterk onze piano naar de overkant gesjouwd. We hebben gedanst op lekkere jazzy muziek. Af en toe ging een van ons even thuis naar de kinderen kijken. Het was een topfeest!”
De winter van 1979, toen het zo vreselijk sneeuwde, zullen ze nooit vergeten. “De sneeuw lag tot boven aan de garages, je bleef maar sneeuwruimen”, zegt Gé. “Het was ook heel gezellig, want iedereen die aan het scheppen was, kreeg een biertje of borreltje. De kinderen vonden het fantastisch, we maakten prachtige sneeuwpoppen. Ja, daar hebben we echt wel van genoten!”
Een paar keer overwogen ze om te verhuizen, maar ze zijn altijd in hun woonerf gebleven. “Het is een mooi plekje en een levendige buurt. Het is niet zo dat we vaak samen koffie drinken, maar als het nodig is, helpen we elkaar”, zegt Wilma, “Dat heb ik wel gemerkt toen ik mijn enkel gebroken had. Leuk is ook de maandelijkse buurtborrel, alleen voor vrouwen. We zijn om de beurt gastvrouw, ieder neemt een eigen drankje en hapje mee. In de zomer is er een barbecue, dan mogen ook de mannen komen.”
